به راه بادیه مردن

همیشه همین طوری است. کسی در جهان اصالتن با مسیر کاری ندارد. حال در مسیر نیست برای کسی. همه طرفدار مقصدند. فقط و فقط اگر مقصد خوشایند باشد و اطمینان داشته باشند که مقصد باب میل خواهد بود، به مسیر هم گوشه چشمی دارند. و همین "گوشه چشم" هم اگر بر حسب تصادف و اتفاق، مقصد خوب از آب درنیامد، تبدیل می شود به "فحش و فضاحت". آدمی خواهی نخواهی نتیجه گراست. مسیر را به عشق نتیجه‏اش می رود. در حالی که بیشتر زندگی ما در همین مسیرهای با نتیجه نامعلوم سپری می شود. و خوب بیشترش هم طبعا با نارضایتی و خوددرگیری و فضاحت همراه است. این تردید در حصول نتیجه دلخواه، در رابطه دوچندان می شود. برای همین هم هست که بیشتر روابط انسانی شبیه سرمایه گذاری اند. رابطه را هم جان به جانش بکنی افق‏اش تردید است و شک. ذات رابطه مجبور می کند آدم را که یا با مسیر حال کند یا به گاییدن برود. امروز نرود فردا می رود. نتیجه رابطه همان مسیرش است. تناقض رابطه دقیقن همین جاست. و درست برای همین است که اکثر ملت در روابط انسانی شان به گاییدن می روند. یک سال دو سال با یکی حال می کنند بعد آخرش که جدا شدند، فحش را می کشند به همان سالها و قیافه آدم های مغبون را به خودشان می گیرند. انسان فانی خودخواه، همه چیز را فقط برای خودش و ابدی می خواهد و غافل است از اینکه وجود خودش اولین قسمت غیرابدی ماجراست.