من نمی دونم که این دختره آمنه تحت فشار گذشت کرده یا نه خودش دلش خواسته که از این پسره بگذره. حتی نمی تونم حجم همچین گذشتی رو درک کنم. به نظرم میلیون ها لیتر آب لازمه که آتیش همچین انتقامی توی دل کسی خاموش بشه.
فقط می دونم هر بار که عکس این دختره رو قبل و بعد از اسیدپاشی توی یه سایتی وبلاگی می بینم، تمام موهای تنم سیخ می شه. انگار تفاوت توی صورت بشاش و خندون آمنه قبل از اسیدپاشی و این صورت چروک خورده و ترسناک، درست به اندازه حجم همه بدبختی های ماست. حجم بدبختی بزرگی که از تجاوز خمینی شهر تا خفاش شب و قاتل زنجیره ای زنای مشهد و ... همه و همه توش جا می گیرن. هر بار این عکسو می بینم می خوام جریان زمان رو با تمام قوا به عقب شنا کنم و برگردم به روزی و ساعت و ثانیه ای که دست اون پسر جوون میره که اسید رو بپاشه به صورت آمنه. دستش رو بگیرم و بهش التماس کنم که این کارو نکنه. بعد این عکسو نشونش بدم. بلکه شاید اونم از دیدن این حجم بزرگ بدبختی دستش بلرزه و اون جنایتو نکنه.
