وختی چیزی ندارم که بنویسم
خوب نمی نویسم
دوشنبه، آذر ۷
یکشنبه، آبان ۲۹
مسخ
شدهایم یک مشت آدم مسخ شده
و به خبرهایی که هر کدامشان
یک جوری فاجعه اند
عادت کرده ایم
تو گویی
در حصر خانگی بزرگی
گرفتار شدهایم
و حساب روزهایش
از دستمان در رفته است
شنبه، آبان ۲۸
نیاوران
شب نیاوران
خیابان بلنداتومبیل های پیچیده به هم
در صفی طولانی
دختران بزک کرده با لبخندهای مصنوعی
چراغ های زرد و قرمز گیج
پلیس های راهنمایی درمانده
هیچ کس حتی بوقی نمی زند
به نشانه اعتراض
همه راضی اند از این بازی پر مکث نور و صدا
و هیچ کس حتی
نیم نگاهی هم
به مرد پیاده نمی اندازد
و مرد
در بی کس و کارترین نقطه خیابان
در پس این شلوغی بی حد
در عمق این نورهای رنگارنگ چشم آزار
به سیاهی بلندی خیره مانده است
درست به بلندی نیاوران نورانی
در نم باران پاییزی
26 آبان نود
پنجشنبه، آبان ۲۶
دوشنبه، آبان ۲۳
شک ستگی
پا همین است
استخوان است
می شکند
گچ می گیرند
جوش می خورد
شکستن دل اما
بد کوفتی ست
به زور هیچ گچی
با طی هیچ نقاهتی
بند نمی خورد
مرداد نود
سه‌شنبه، آبان ۱۷
برف
در این شهر
هر جا که برفی مینشیند
بوی تو را می گیرد
گویی که دانههای سفید برف
پیغامبران کوچک یاد عاشقانههای نحیف جوانان شهرند
تا شهر و درختانش
با بوی خاطرات تو شاید
زنده بمانند
شهری که تمام زندگیاش
زندگی درختان کاجاش
زندگی کوچههای غصه دارش
در این وانفسای برج و دود و قحطی
یادگارهای توست
و بی یاد تو
بی یاد عاشقان معصوماش
که چراغ دلدادگی را
زیر ضربههای کبود باتوم
در زمستانهای بیبرف سالهای وبا
زنده نگه داشتهاند
یک شبه
خواهد مرد
طهران
پشت شیشه مه گرفته اتوبوسی در میانه آبان برفی
سه‌شنبه، آبان ۱۰
درد
گودر را نابود کردند. می خواهند همه را زوری ببرند به این سرویس پلاس احمقانه شان. درد بسته شدن گودر درد مزخرفیست. به هیچ کس هم نمی شود گفت. مثلن فکر کن به پدرت بگویی ناراحتم چون گودر را بستند.
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)