موهومات

این شکلیام نیس. همچی مبهم و بی سر و ته که گفتی. یه واقعیتی هست توی ذات جهان. همین اتفاق غیرمنتظره سر پیچ بعدی. اتفاقی که زندگی ات را می پیچاند به مسیری که تا چند دقیقه قبل حتی فکرش را هم نمی کردی. این که آدمهایی این شکلی زندگی می کنند. زندگی شان بند است به همین پیچ های بعدی. مثل قصه های داستایوفسکی. مثل ناستینکا توی خیابان های سنپطرزبورگ. شایدم واقعا ماها، ماها که می گم خودمو آدمای مث خودم، دوس داریم دنیا رو این ریختی ببینیم. ینی اصالتن این خبرام نیست اما ماها دلمون رو خوش کردیم به این چیزا. به این پیچای بعدی. که مثلن فرض کن ما هم یه روزی توی یه کافه ای جایی دل می بازیم. یا یکی یه خبری میاره که عوض می کنه این ضرباهنگ کند و رخوت زده رو. شاید این شکلی راحت تریم. که با همین موهومات باشیم و با همین موهومات .... بمیریم.